Wydawnictwo Fabryka Słów

Nordri · Wysłany: Śro 17:48, 07 Mar 2007 Temat postu:

W Łowcach dusz obserwujemy narastanie konfliktu pomiędzy Kościołem i Inkwizytorium, trwają również przygotowania młodego cesarza do krucjaty przeciwko innowiercom. W książce rozwiązanych zostanie wiele zagadek oraz problemów zasygnalizowanych w poprzednich tomach cyklu. Jakiego bezcennego skarbu strzegą mnisi, władający tajemniczym klasztorem Amszilas? Kim są i dlaczego zostały zesłane na świat wampiry? Dlaczego papież oraz kościelni hierarchowie pragną na nowo wzniecić prześladowania religijne na wielką skalę? I kto pierwszy padnie ofiarą tych prześladowań? Czytelnicy poznają również odpowiedź na najważniejsze z pytań: dlaczego Jezus Chrystus zniknął niedługo po swym triumfie i co się z Nim tak naprawdę stało?

Oczywiście po raz kolejny pojawi się Anioł Stróż głównego bohatera, tym razem jeszcze bardziej szalony niż zwykle. Inkwizytor natomiast zmierzy się nie tylko z czarnoksiężnikami oraz demonami, ale również z ludźmi knującymi spiski przeciwko Inkwizytorium i Cesarstwu.

Właśnie skończyłem czytać. Wiele wątków niby wyjaśniono, ale pojawiają się też nowe, na rozwiązanie których pozostaje tylko czekać do czwartego kwartału bieżącego roku (wedle zapowiedzi kolejnej częsci). Fabuła zrobiła się bardziej "globalna" - zamiast śledztw w jakichś wiochach bohater rozbija się wśród najważniejszych postaci w Świętym Cesarstwie. Na początku niezbyt mi się to podobało, ale okazało się że dzięki temu jest jeszcze ciekawiej. Książka rewelacyjna i stanowczo za krótka (jak wszystkie książki Piekary) - marne 400 stron... Smile

Kłopot · Wysłany: Śro 18:22, 07 Mar 2007 Temat postu:

że tak powiem zajebista okładka Wink

Maniek · Wysłany: Śro 21:27, 07 Mar 2007 Temat postu:

no okładka rzeczywiście świetna, tylko czy treść jest równie dobra? chyba trzeba bedzie zasięgnąć lektury Very Happy

DaRkSidEMaN

Zasięgnięte z fabryka.pl

„Mówią, że zimna mgła żyje. Inni uważają, że to oddech bogów albo brama zaświatów. Była zawsze i zawsze będzie” – to słowa z pierwszego tomu „Pana Lodowego Ogrodu” Jarosława Grzędowicza i tylko jeden z wielu motywów niezwykłego, stworzonego przez niego świata. Do premiery drugiego tomu „Pana Lodowego Ogrodu” pozostało zaledwie 24 dni! ! !. Ale już dziś otwieramy przed Wami drzwi do tego wyjątkowego Ogrodu, prezentując bogaty wybór [link widoczny dla zalogowanych] Zobaczcie sami, co może Was tam spotkać.

Już niedługo !!!
Pan Nadchodzi!

Miodek

DaRkSidEMaN

Włącz cyfrala by zdążyć na ostatni egzemplarz, zanim przyjdzie mgła.

Dzisiaj premiera!

DaRkSidEMaN

o_O
PLO2 !!!

W załączeniu zapis czata z Grzędowiczem

Moderator: Witamy i zaczynamy czat.
valheru5: Czytałem wszystkie Pańskie dzieła wydane przez Fabrykę. Największe wrażenie wywarł na mnie "Popiół i kurz". Czy zamierza Pan kontynuować tą fabułę? Osobiście bardzo chętnie przeczytałbym dalszy ciąg tejże historii.
J_Grzędowicz: Ta historia jest skończona, ale nie wykluczam, że napiszę coś w tym stylu. Wszystko jest możliwe.
Taida: Witam Smile

przeczytałam Pańską książkę "Popiół i kurz" potem przeczytałam ją jeszcze raz i dziesiątki razy przeglądałam... i nie mogę znaleźć... A może nie ma? Jak główny bohater ma na imię? A tak poza tym ta książka jest rewelacyjna Smile

)
J_Grzędowicz: Nie ma tego, bo to jest celowe, bohater jest postacią komiksową i gdyby nadać mu imię zwyczajne, to gryzłoby się z fabułą.
vold2: Jak ocenia Pan prozę Miroslava Zambocha i czy uważa Pan, że takiego stylu brakuje w polskiej fantastyce?
J_Grzędowicz: Bardzo trudno mi oceniać innych autorów. Miroslav Zamboch jest popularny w Czechach i zdaje się, że taki autor jest potrzebny.
severian79: Ciekawi mnie, co sądzi Pan na temat gier komputerowych? Czy alternatywne, przedstawiane z coraz większym realizmem światy (np. Elder Scrolls IV Oblivion) wzbudzają Pana zainteresowanie?
J_Grzędowicz: Zazwyczaj oglądam tylko Intro. Nie grywam w gry komputerowe. Na moim komputerze nie można zainstalować gier. Jest to celowe, bo wtedy zamiast pisać - grałbym.
~Piotr: Pytanie tendencyjne Smile

Kiedy możemy spodziewać się trzeciej części "Pana Lodowego Ogrodu"? (druga już niestety przeczytana i pozostało oczekiwanie Smile

J_Grzędowicz: Jakieś 4 miesiące po tym, jak skończę. Jeśli wszystko dobrze pójdzie to latem.
~ppiotr: Jako guru Fenixa i mistrz pióra, jaką miałby Pan radę dla amatora pragnącego zająć się "profesjonalnie pisaniem", a zupełnie nie zaznajomionym ze strukturami wydawniczymi od tej strony?
J_Grzędowicz: Żeby pisać nie trzeba się znać na strukturach wydawniczych, trzeba wysłać i czekać, aż zaczną ją kupować. Nie ma innej drogi. Człowiek, który chce pisać musi czekać, aż zainteresuje to czytelników.
~Whiteck: Ilu części "Pana" mamy się spodziewać? (żeby było jasne - nie chodzi, o znudzenie tematem, a jedynie na ile lat "do przodu" mam planować oczekiwanie na dalsze losy Vuko)
J_Grzędowicz: Zakładam, że powieść będzie się składała z 3 części. Może być tak, że fabuła nie zmieści się w jednym trzecim tomie, ale to może być wypadek przy pracy i oba wyjdą jednocześnie. ~rubi: Dzień dobry - kim Pan jest z zawodu????
J_Grzędowicz: Dzień dobry - pisarzem.
23kober: Czy jest możliwe, aby doszło do Pana współpracy z Mają Lidią Kossakowską i wydania wspólnej powieści, czy choćby zbioru opowiadań. Myślę, że byłby to ciekawy duet na naszym rynku fantastycznym.
J_Grzędowicz: Tak, ale wtedy oboje dostalibyśmy tylko jedno honorarium.
filon: Z którą swoją książką jest Pan najbardziej związany? Którą uważa Pan za najlepszą? J_Grzędowicz: Zawsze z tą, którą akurat piszę. To najzupełniej psychologiczne, w momencie kiedy pisze się książkę, siedzi się głęboko w fabule, jest się blisko z bohaterem i jest ona najbliższa sercu.
xxjenny: Skąd pomysł, żeby zacząć pisać - chciał Pan wypełnić jakąś lukę, czy to z potrzeby pisania...
J_Grzędowicz: To lukę chciałem wypełnić. Pisarstwo jest najlepszym zawodem świata, porównywalnym tylko z recenzentem kulinarnym.
katia: Czy sukces Pana pierwszej książki miał jakiś wpływ na Pana nastawienie do pisania? Czy gdyby się okazało, że nie trafił Pan w gusta czytelników i książka sprzedaje się "tak sobie", pisałby Pan dalej?
J_Grzędowicz: Moja pierwsza książka nie odniosła sukcesu, ale dalej pisałem i to nie od tego zależy. ~Susie:-): A skąd Pan bierze tematy na napisanie książki?
J_Grzędowicz: Z głowy.
xxx: Co Pan robi poza pisaniem? Czym się Pan zajmuje?
J_Grzędowicz: Dorabiam jako dziennikarz, tłumaczę komiksy, czytam, strzelam z wiatrówki, spotykam się z przyjaciółmi, piję piwo.
~Whiteck: Pomysł "krabów" jest dość makabryczny - czy to jakaś "trauma" z dzieciństwa?
J_Grzędowicz: Nikt nie zamykał mnie wewnątrz pancerza. Wymyśliłem to sobie. Moje dzieciństwo nie było szczególnie traumatyczne.
kikklik: Spotkałam się z twierdzeniem, że ludzie piszą takie książki, jakie sami lubią czytać, czy Pan zgadza się z tym? Jakie książki Pan lubi?
J_Grzędowicz: Zdecydowanie się zgadzam. Bardzo często od tego zaczyna się przygoda z pisaniem. Człowiek pisze to, co sam chciałby przeczytać i czego nie ma na rynku. A piszę różne książki.
~Susie:-): O czym jest Pana pierwsza książka?
J_Grzędowicz: To zbiór opowiadań grozy. Wszystkie dzieją się w naszych czasach i w naszym otoczeniu. Opowiada historię różnych ludzi, którzy odkrywają, że za ich życiowymi kłopotami kryją się demony.
~ramona: Jest Pan ciekawym człowiekiem, ciekawe jakim jest Pan mężczyzną?
J_Grzędowicz: Ciekawe kto pyta? Jestem zwyczajnym mężczyzną Smile

W średnim wieku.
amores2: Ile czasu potrzebuje Pan na pisanie?
J_Grzędowicz: To zależy od książki. Zazwyczaj około pół roku. Przy czym nie obejmuje to samego wymyślania książki, samo wymyślanie może zająć pół życia.
~Felek: Nie czytałem Pana książek. Ale czy nie myśli Pan, że w dzisiejszych czasach cenzura dalej... istnieje?
J_Grzędowicz: Jeśli nawet to nie na poziomie literatury. Przynajmniej niczego takiego nie zauważyłem w moim wydawnictwie.
Jesikhan_Cholera: Wymyślanie książki może trwać aż tyle... to jak Pan To godzi z normalnym życiem??
J_Grzędowicz: Nie zawsze tyle trwa, ale można żyć i wymyślać jednocześnie.
~barbie: Kim Pan chciał być w dzieciństwie ??
J_Grzędowicz: Pisarzem fantastyki. Zaraz po tym jak zrezygnowałem z kariery leśnika. Po drodze chciałem być jeszcze Tony’m Halikiem lub Żakiem Cousto.
~Ladniutka20_fots: Czy pamięta Pan wszystkie książki jakie Pan napisał?
J_Grzędowicz: Oczywiście, że pamiętam, przecież nie było ich aż tyle.
~Whiteck: Wróćmy na chwilę do 3 tomu - czy jest już "wymyślony"? Czy zaczął go Pan pisać? Czy są duże "szanse" na opóźnienie?
J_Grzędowicz: Mógłbym odpowiedzieć tak na wszystkie pytania. Jest w jakimś stopniu wymyślony, zawsze mogę zacząć pisać i jest obawa, że coś się opóźni.
~kotecka: Czy ma Pan jakiś wpływ na to, jak będzie wyglądać okładka i szata graficzna Pana książki?
J_Grzędowicz: Czasem w większym, czasem w mniejszym stopniu. W wypadku książki w kilku tomach, tomy następne muszą pasować do poprzednich, więc muszą zachować ten sam układ graficzny. Największy wpływ na układ graficzny miałem przy książce "Popiół i kurz".
~ptasia_grypa: Przyznam, że rzadko sięgam po literaturę fantasy/SF(??), ale czasami mi się zdarza... A tu nagle zachciało mi się poczytać "Pana Lodowego Ogrodu" i... jakże ja lubię Ulfa Smile

J_Grzędowicz: Dziękuję, przekażę.
~gav: Pytanie, czy Autor pamięta wszystkie swoje książki, zasługuje moim zdaniem na Nagrodę Specjalną Smile

era: Czy można uznać, że inspiracją jest życie??
J_Grzędowicz: Można.
~Omen: A czy inspiracją może być kobieta??
J_Grzędowicz: Może.
~Bartosz: Mam siostrę na wydaniu, nie reflektuje Pan?
J_Grzędowicz: Jestem żonaty.
Jesikhan_Cholera: Ale skoro pisze Pan Fantasty to w jaki sposób zamieszcza Pan tam życiowe przypadki??
J_Grzędowicz: Trudno wyobrazić sobie jakąkolwiek literaturę, która nie ma związku z życiem i realiami. O jakie fantasty panu chodzi?
~Zielona_Góra_30: Czy jest Pan osobą wierzącą??
J_Grzędowicz: Tak, ale nie jestem szczególnie religijny. Prawdopodobnie dopatrzyłbym się czegoś, co uznałbym za bluźnierstwo.
~ppiotr: Interesują mnie cytaty zaczerpnięte z "Kultu". Jaki wpływ ma na Pana pisanie muzyka (a specjalnie wyżej wymieniony)?
J_Grzędowicz: Z reguły piszę przy muzyce i bardzo często muzyka inspiruje mnie do wymyślania zupełnie innych historii. "Kult" bardzo lubię i wyjątkowo pasował mi nastrojem do tamtych opowiadań. Muzyka jest czymś w rodzaju opowiadań, może być ilustracją do książki.
~Zielona_Góra_30: Czyli wiara nie jest Pana inspiracją?
J_Grzędowicz: Jest w tym sensie, w jakim jest każda istotna część życia. Nie piszę książek religijnych. Odniesienia do religii w fantastyce mają charakter metafory i nie należy traktować ich dosłownie.

~gav: Jaki procent pomysłów i rozwiązań fabularnych pojawia się w trakcie pisania? Czy to nie rodzi niebezpieczeństwa pisania w nieskończoność? Smile

J_Grzędowicz: Mam nadzieję pisać w nieskończoność. A z całą pewnością nie jestem w stanie podać ilości procentowej. Niektóre rzeczy wymyśla się w trakcie pisania, a inne nie.
~gaudolf: Jak się miewa Polska fantastyka?
J_Grzędowicz: Dziękuję - świetnie.
~gaudolf: Dlaczego zajął się Pan akurat fantastyką? Czy w rzeczywistym świecie nie ma nic ciekawego do opisania?
J_Grzędowicz: Fantastyka opowiada o rzeczywistym świecie.
Olcia_Olcia: To bardzo ekscytujące... A Pana zdaniem jaką Pan napisał książkę najlepiej?
J_Grzędowicz: Nie umiem ocenić, każdą staram się pisać jak najlepiej.
~gaudolf: Jak wygląda życie w rodzinie pisarzy?
J_Grzędowicz: Zupełnie normalnie, tylko lepiej. Jednak do tego celu trzeba wziąć obu pisarzy. Jesikhan_Cholera: A mnie się wydaje, że ludzie nie czytują teraz aż tak bardzo Fantasty, czy jest to odczuwalne dla pisarzy??
J_Grzędowicz: Mnie się wydaje, że raczej czytują i jest to odczuwalne.
~gaudolf: Jak wyjaśnić fenomen Sapkowskiego?
J_Grzędowicz: O to należy zapytać Sapkowskiego. Ale myślę, że talent i ciężka praca.
~Fenrir440: Jaki jest Pana stosunek do muzyki "zakazanej", jak np. punk rock, czy hip-hop. Tylko bez komercji
J_Grzędowicz: Dość lubię część muzyki punkowej i większość muzyki rockowej i nie sądzę by była zakazana. Nie lubię hip-hopu.

Jesikhan: A czy trudniej jest polskim pisarzom fantasty, niż zagranicznym, którzy są znani, których ksiązki nawet jeżeli nie czytujemy Fantasty to znamy.
J_Grzędowicz: Rynek anglosaski jest kilkadziesiąt razy większy od polskiego. W związku z tym honoraria są tam odpowiednio większe. Nie pamiętam dlaczego, ale człowiekowi, który ma trochę więcej pieniędzy jest łatwiej, niż temu, który ma ich mniej.
~Whiteck: Kiedy Pan się znowu wybiera na Hvar? Wink

J_Grzędowicz: Trudno przewidzieć. Im prędzej tym lepiej, ale mój przyjaciel przeniósł łódkę do Czarnogóry, więc będzie mi trudniej.
~Whiteck: Czy ma Pan już pomysł na kolejny świat? Co będzie po Vuko?
J_Grzędowicz: Mam kilka pomysłów i jeszcze się nie zdecydowałem, który będę realizował najpierw. Być może będzie to Steampunkowaspace opera. A być może horror.
~malgoska: Czy pisanie fantasy nie jest trochę nużące? Nie nudzi po pewnym czasie i czy napisane powieści nie zaczynają być takie same?
J_Grzędowicz: Mam nadzieję że nie. A poza tym trudno wyobrazić sobie mniej nużące zajęcie. W porównaniu z tym, każde inne wydaje mi się mniej nużące.
~gaudolf: Jaki jest Pana kanon lektur, książki do których Pan wraca?
J_Grzędowicz: Bardzo szeroki. Gdybym go spisał wymieniłbym setki tytułów i wymienianie jest niemożliwe.

~ppiotr: Co Pan sądzi o intelektualistach (jakby nie było, autorytetach dla niektórych), którzy skreślają fantastykę ze względu na jej "nieżyciowy charakter", natomiast na podium wynoszą książkowe telenowele?
J_Grzędowicz: Na czacie w Wirtualnej Polsce nie ma obowiązku używania słów powszechnie uważanych za obelżywe.
~IzydorIngwarI: Jak zaawansowane są prace nad trzecim tomem "Pana Lodowego Ogrodu"?
J_Grzędowicz: Wszystko odbywa się zgodnie z założeniami.
~gaudolf: Jest Pan w stanie utrzymać się tylko z pisania?
J_Grzędowicz: W zasadzie tak, ale nie wszystko z tego, to jest beletrystyka.
BIAFRA: Czy ma Pan fantastyczne sny?
J_Grzędowicz: Rzadko. Potem staram się nie pić tyle.
xxjenny: Gdzie Pan mieszka obecnie?
J_Grzędowicz: W domu.
~Michal18l: Ma Pan już plany na następną książkę?
J_Grzędowicz: Mam.
Jesikhan: Może Pan uchylić rąbka tajemnicy o czym będzie??
J_Grzędowicz: Ta, którą piszę teraz to trzeci tom, a co do kolejnej to jeszcze nie zdecydowałem, który z pomysłów będę realizował. W miedzy czasie wydam zbiór opowiadań, które przedtem ukazywały się w rożnych antologiach.

~masterofthewind: Jak przyjął Pan wyróżnienie Nautilusem? Dla części tzw. środowiska nie jest to "miarodajna" nagroda
J_Grzędowicz: Nie czuję się kompetentny do oceniania miarodajności nagród. Każde wyróżnienie sprawia satysfakcję.
~ptasia_grypa: "Księga Jesiennych Demonów" niepokojąca rzeczywistość, pełna duchów i magii... Czy takie opowiadania powstają w efekcie "rozluźnienia" po lub w trakcie pisania jakiejś powieści, charakterem odbiegającej znacząco od klimatu takich opowiadań?
J_Grzędowicz: To jest moja pierwsza książka i wymyślałem ją dosyć długo. Nie powstała w przerwie między powieściami.
~masterofthewind: Jako autor pojawił się Pan na rynku dość niedawno - wcześniej był Pan redaktorem Fenixa. Czemu tak późno?
J_Grzędowicz: Debiutowałem w 82 roku, to nie jest tak dawno jakby się wydawało, po prostu ostatnio zacząłem pisać więcej.
Jesikhan: A co by Pan robił gdyby nie został Pan Pisarzem??
J_Grzędowicz: Kradłbym Smile

wymyślę coś innego. Nie mam pojęcia.
Moderator: Dziękujemy za udział w czacie.
J_Grzędowicz: Dziękuję.
~Whiteck: Korzystając z okazji - dziękuję właśnie za Fenixa Smile

Nordri

Gdy zwycięża wiara ludzi przekonanych, że nie wierzą w nic, Ruda Sfora spopiela Świat i Zaświaty. To naznaczona rdzą zakrzepłej krwi, potężna nienawiścią i butą, maszyna do zabijania. Poprzedza ją mdły, żelazisty odór śmierci.

Widmo skazanej na przegraną wojny z Rudą Sforą zawisło właśnie nad kosmosem Jakutów. Straceńczej misji podjąć się muszą: młody szaman na kulawym, gadającym koniu, pieśniarz - wojownik ze szponem w sercu, harda półbogini i kościej - tupilak, który miał być bardzo zły...ale nie umiał.

Maja Lidia Kossakowska opowiada o ludzkiej potrzebie religii, o jasnej i mrocznej stronie woli tworzenia. Pyta: Co kret mieszkający w korzeniach modrzewia wiedzieć może o jego koronie? Pokazuje, co stanie się, gdy zapragnie on naprawić drzewo tak, by stało się samymi korzeniami dogodnymi dla kretów...

Książka momentami kojarzyła mi się Planescapem, dzięki rozbudowanej kosmologii i przedstawieniu jak wiara kształtuje rzeczywistość niczym narzędzia rzemieślnika. Początek i końcówka trochę się ślamazarzą, ale generalnie książka jak najbardziej godna polecenia.

DaRkSidEMaN

Normalnie muszę się pochwalić Wink

Witam,

Gratuluję zwycięstwa w konkursie organizowanym przez portal Katedra. Nagrodą jest drugi tom "Pana Lodowego Ogrodu" Jarosława Grzedowicza. Poproszę o dane adresowe w celu wysłania nagrody.
Jednocześnie proszę o potwierdzenie gdy przesyłka dojdzie.

pozdrawiam,

Tymoteusz "Shadowmage" Wronka
Portal Katedra
[link widoczny dla zalogowanych]
Wink

Miodek

Jarosław Grzędowicz "Pan Lodowego Ogrodu. Tom 2"
Tom pierwszy przeczytałem z wypiekami na twarzy, praktycznie jednym tchem. Grzędowicz, na zakończenie tegoż, wysoko postawił sobie poprzeczkę, aczkolwiek znając inne jego pozycje, było to jak najbardziej do przeskoczenia w tomie drugim. Niestety nie wyszło. Przynajmniej w moim odczuciu. Przede wszystkim co mnie razi to brak logicznej spójności miedzy jednymi wydarzeniami a drugimi, autor chyba pozapominał o kilku wątkach fabuły z poprzedniej książki. Jak dla mnie jest to wszystko bez pomysłu, wieje nudą dość często. Natomiast główny bohater zgrywa cynika i chojraka, choć w części poprzedniej wcale taki nie był. A to co Jarek zrobił z cyfralem (specjalny, żywy wszczep modyfikujący kilka słabszych punktów ludzkiego ciała i psychiki) zakrawa na kpinę. Jest kilka dobrych momentów i opisów (jak choćby ten o smoku, który chciał polecieć z zabójczym zakończeniem "fizyka - jeden, magiczne idiotyzmy - zero"), ale to za mało by powieść wciągała i nie pozwalała oderwać się od zapisanych czcionką 10 stron. Owszem, można rzec, że w porównaniu do części poprzedniej większość faktów została poznana i dlatego nie ma całej atmosfery tajemnicy i niepokoju, że to taki tom przejściowy, ugruntowujący pozycję przed wielkim finałem, jednak nie przekonuje mnie to. Gdyby nie druga, równolegle biegnąca opowieść, która trzyma poziom, a nawet przewyższa, tę występującą w tomie pierwszym, książka ta byłaby słabiutka. Mimo, że jestem zawiedziony, zakończenie jest niezłe i tylko dzięki temu czekam na ostatni tom. Mam nadzieję, że będzie lepszy.

sister

Polecam -Miroslav Žamboch:

Pomimo, że Bakly nie przepada specjalnie za magią, ta ciągle staje na jego drodze. To przez nią ma najwięcej kłopotów i to przez nią musi spłacić pewien rodowy dług. Najmuje się nie tylko jako „prywatny detektyw”, ale też ratuje przed śmiercią na stosie pewną, młodą czarownicę (bynajmniej z nie z dobroci serca).

Najemnik wyrusza też do Wolnej Strefy jako ochroniarz buchaltera Ochinota, osoby wielce utalentowanej w tropieniu przekrętów i wspieraniu bogaczy w pomnażaniu ich „skromnych” majątków... Tam również Bakly dostanie nietypowe zlecenie. Przecież, czymś te długi rodzinne trzeba spłacać, a nasz bohater podejmie się każdego zadania...

Cóż, najemnik nie ma lekkiego życia, a jego mroczne i przerażające wspomnienia jest w stanie złagodzić jedynie wódka. Jakakolwiek, nawet ta najgorszego gatunku, byle pozwoliła zapomnieć o koszmarze przeszłości... I trudno się temu dziwić, zwłaszcza, gdy na jego drodze pojawiają się złowrogie typki spod ciemnej gwiazdy i wojownicy ninja — mistrzowie w zadawaniu tortur.

Trzeba uczciwie przyznać, że ilość brutalnych scen może zmrozić delikatne serca niewiast, ale bez obaw, nie jest to typowa książka trafiająca tylko w męskie gusta, panie też znajdą tu coś dla siebie...

Koniasz jest jednym z lepszych najemników. Nic zatem dziwnego, że otrzymuje bardzo trudne i nietypowe zlecenie. Szybko przekonuje się, że to zadanie jest również niezwykle niebezpieczne. Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, gdy na jego drodze staje potężny przeciwnik gotowy zrobić wszystko, by nie dopuścić do realizacji przedsięwzięcia.
Mimo, że Koniasz konsekwentnie realizuje cel, nic nie układa się tak jak powinno. Wszystko wskazuje na to, że wyprawa może nie dotrzeć do celu. Jej los wydaje się przesądzony.
W obliczu klęski każdy rozsądny człowiek spakowałby manatki i ruszył w siną dal. Tymczasem „człowiek do wynajęcia” nie rezygnuje. W końcu, umowa jest umową, a dobry najemnik ma swój honor. Tak jak Koniasz.

„Na ostrzu noża” to wciągająca powieść, w której los bohaterów splata się z polityką, intrygą i zdradą. To uczta złożona z dań, doskonale doprawionych mieszanką adrenaliny i namiętności. Dla smakoszy.

Z ostrza noża, na krawędź żelaza
Ostry gość. Wciąż na krawędzi. Jego droga usłana jest trupami prześladowców. Z jednej strony zabójczo skuteczny, z drugiej – po ludzku słaby. Ocali życie w starciu z bandą zakapiorów, a da się sprzedać płatnej kochance. Z twarzą poharataną bliznami. Ze zranioną duszą. Strącony na dno przez własnego ojca. Ścigany przez jego zbirów. Zabijaka z przymusu. Najemnik z konieczności.

Nazywa się Koniasz. A imię jego znaczy wędrowiec, który za wszelką cenę usiłuje zataić swoją tożsamość. Poznaliście go w dwutomowej powieści „Na ostrzu noża”. To trzecia odsłona jego dziejów.
Tuła się po świecie, w którym napisy na wielu miejscach mapy informują, że tam już tylko lwy.... Póki co, niezwyciężony.
Smile

DaRkSidEMaN

Z przykrością muszę to stwierdzić, ale ostatnimi czasy zauważyłem (i nie tylko ja) że FS coraz bardziej idzie na masówkę zamiast na jakość i wydawnictwo to dosyć mocno zbladło w moich oczach.

Dwa lata temu było moim ulubionym a na chwilę obecną zostaje daleko w tyle za innymi, głównie z powodu bezsensownych przedruków, które raczej doprowadzają czytelników żadnych nowych wrażeń do frustracji zamiast do radości z powodu wydania na światło dzienne trafnych pozycji ich ulubionych pisarzy.

Fabryce Słów mówię nie.

EDIT: Dzisiaj premiera trzeciej częsci NOCARZA Magdaleny Kozak, właśnie zamawiam!

sister

może i masz racje nie "śledze" tego, nawet jeśli to i tak nie znaczy ze przestane siegac po ich ksiązki ;]

Dlaczego mistrz wrzuca młodziutką magiczkę na głęboką wodę zagadki, która przed nią pochłonęła 13 ofiar, w tym... kilku magów z doświadczeniem?
Bo ma talent. Bo jest wystarczająco wścibska i ciekawska, a dwutomowa podróż w jej towarzystwie przekonuje, że to świetny kompan i - wbrew pozorom - nielichy przeciwnik.
Taka jest rudowłosa Wolha Redna, jedyna kobieta na typowo męskim wydziale magii Starmińskiej Wyższej Szkoły Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa. Postrach strzyg, gwiazda magii praktycznej, autorka rewolucyjnych tez obalających wiekowe mity o wampirach (w tym bzdury o czosnku), niestrudzona badaczka obyczajów i życia codziennego krwiopijczej społeczności.Gdy przekracza granicę lasu osik oddzielających inne krainy od Dogewy, ojczyzny wampirów, przez myśl nam nie przejdzie, że wysłano ją z poselstwem niemalże dyplomatycznym...

sister

2 cześc tez niczego sobie ;]

Jak mówi stare przysłowie, gdzie mag nie może, tam... magiczkę pośle. Zasada ta obowiązuje także w drugim tomie opowieści o W.Rednej - nie takiej znowu wrednej – adeptce VIII roku Starmińskiej Wyższej Szkoły Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa..
Jej “wiedźmowatość” ma niezwykły talent do magii, nieprzeciętną intuicję i wściekłą inteligencję. Zawsze czyta cudzą korespondencję. Wiedzy tajemnej używa z wielkim hukiem. Widywana jest wyłącznie w złym i podejrzanym towarzystwie. Ostatnio: trolla–najemnika, w bagnie z zombie, u oszalałego nekromanty, wśród szumowin–wałdaków. Typowa kobieta, ze słabością do czarusia typu “blond Bond”. Idzie za nim na koniec świata, choć wie, że to...wampir. Jak każdy facet?
Wygrała już bitwę z arcymagiem, który zabrał spokój Dogewie, krainie wampirów. Przed nią prawdziwa wojna. Nie dane jej spokojne zdobywanie dyplomu. Od momentu, gdy władca Dogewy przybywa do Starminu na turniej łuczniczy, wypadki toczą się z prędkością lawiny...

Miodek

Nordri

DsM, jak tam "Nikt" Magdaleny Kozak? Jak skończę czytać wszystko co mam w kolejce, zgłoszę się po pożyczkę. Wink

"Wiedźmę" przeczytałem już jakiś czas temu, typowo babska literatura, ale przebrnięcie przez nią było nawet przyjemne.

U mnie aktualnie na tapecie "Bóg Urojony" Richarda Dawkinsa - książka tyleż świetna co bezlitosna.

DaRkSidEMaN

Powiem krótko: Cała seria Nocarza jest mega dobra ale dość specyficzna.

Sam przeczytasz to ocenisz.

Ja wciągnąłem 3 część w 1 dzień Smile